En son Karadeniz'de bulunduğum dönemlerde Gümüşhane civarında bulunmuştum. 3 arkadaş ormanda birkaç gün konaklamış, o kadar yükseğe sırtında 50 kilo yük olmasına rağmen getirdikleri enstrümanları ile de akşamlarımızı akşam etmiştik.
Kendimize bardak oymuş, "nasıl koyacağız bu hayatları düzene be kardeşim?" diye diye tokuşturmuş, bir çözüm bulamayınca da; "olsun" demiş, birer sigara sarmıştık.
Sonra biraz biraz kafası çakır olunca arkadaşımın, sevgilisinden bir öpücük alır, gitarına sarılırdı. Kıskanırdım.
Belki çok şey söyler, çok şey bağırırdı Ormanı yaran sesiyle de duyamazdık. Neler söyler, nelerle yakardı doğanın orta yerinde içimizi bilemeyiz de, bir Tsira söylerdi aklınız dururdu. Sevgilisiyle birlikte bir başlarlardı bu parçayı söylemeye, sevişe sevişe bitirirlerdi de doyamazlar, defalarca defalarca söylerlerdi.
Sonra gittiler bunlar çok uzaklara. Gönüllü olacaklarmış birkaç projede. Eyvallah dedim uğurlarken, çakısı halen bende durur en deli olanının. Hiç gelmeyecekler sanırım artık.
Beni bekler oralar. Bağırır hatta gel gel diye de gidemem. Ben zaten beklerim bir başka hayal.
Artvin, Trabzon, Gümüşhane ve Samsun'da geçirilen birkaç haftanın ve Kazım Koyuncu anısına paylaşayım;
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder