Sabah 6'da kalkar, akşama kadar hiç durmadan çalışırım. Çalışmak mı isterim? Mecbur muyum? Bilmiyorum. Ama, bildiğim tek şey var ki o da gün içinde dinlediğim, Moriarty, Miles Davis, Frank Zappa, Amon Tobin gibi isimlerin verdiği o eşsiz müzik keyfi bir noktadan sonra pek de tasvip etmediğim bir yöne doğru kaymak istiyor.
Dün, rakı içerken duyduğum bir parça var. Rakı içmemiştim uzun süredir. Oturduğum yerde yutkunmamı sağlayan bir parça. Anam, Babam, Abim, sağ kolum, sol kolum, zayıf suratım önemsiz oldu. Derinlerde sakladığımı düşündüğüm her şeyi ortaya çıkarttı. Çok abarttığımı düşünüyorsunuz biliyorum.
Ne bileyim. Ben pek böyle olmazdım. Dinlediğim bir parçanın ağzıma defalarca sıçacağını, adını bilmediğim meyhanenin, adını bilmediğim sahibine; "abi bir daha çal" diyeceğimi, kirli olduğu her halinden belli rakı kadehini hiç tiksinmeden düşünmeden dolduracağımı, aramamak, mesaj atmamak, "ulan şerefsiz sevgi var. Hem de kocaman" dememek için zor tutacağımı bilmezdim.
Bir beklentim yok. Bir umut beslemiyorum. Benlik bir durum kalmamış, ham gelmişiz, pişirildik.
Belki de kıskandım parçada anlatıldığını düşündüğüm hikayedeki kişileri.
Aştığımı, aşmaya başladığımı düşünürken oldu tüm bu olanlar. Var olsun.
Ağzına sıçayım yerden yere vurdun yine herzaman olduğu gibi.
YanıtlaSil