Hayatım boyunca hiç bunalıma girmedim. Benim darlanmalarım olur genellikle. Darlanırım, kapanırım köşeme. Hiç kimseyle görüşmem, kimseyle konuşmam, yemek dışında etkileşime girmem, sevişmem. Günlerden bir gün benim darlandığım zamanların birinde Sakarya'ya gidip, yaylaya çıkmaya karar verdim. Patpat almamışız daha, yukarı kadar otostop ile çıkarsak, oradan da yürürsek iyi yani.
Başladım yürümeye ben. Hafif hafif kar yağıyor ve sıkı giyinmezsen ormanda donarsın. O derece soğuk var. Sigaramı sarmak için yarım saat sonra durdum, bir sigara sardım, ağzıma götürdüm yakmak için ve neden bilmiyorum aklıma aşağıdaki parça geldi. Belki 2 kere dinlemişimdir o zamana dek, ama bütün sözleri hiç sekmeden aklıma geldi.
Bekle kar altında kalan buğday tanesi
Yine onun sularıyla yeşereceksin.
Gözyaşların çare değil ağlama büyü
Başını dik tut tutabilirsen boy vereceksin.
Her yanında allı morlu güller açar türlü türlü
Bu fırtına dünden belli baş edeceksin.
Korku kar eylemez bir kez yola düşene
Sen bir aşkın içindesin yaşayacaksın.
Dört yanını börtü böcek sarsa ne çıkar
Toprağa sıkı sarıl boy vereceksin.
Her yanında allı morlu güller açar türlü türlü
Bu fırtına dünden belli baş edeceksin.
Sigaramdan bir duman alıyorum, devam ediyorum söylemeye. Ama duramıyorum, sözler kendi kendine sıralanıyor sanki. Enteresandı. O gün 6 saat yürüyüp kamp kurana kadar sürekli aklıma geldi. Sürekli söyledim.
Şimdi de bu an aklıma geldi ve yazıyorum.
Aşağıda. Dinleyin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder